Streekverhaal: Op weg naar een veilige haven
|
Accomodaties: |
De wandelroute van Kollum naar Kollumerpomp staat in mijn geheugen gegrift. J
uli 1944. Met 2 broers werd ik geevacueerd van Diemen/Amsterdam naar Friesland. Vader bracht ons, voor hem levensgevaarlijk. Ik was 8, m’n broers 9 en 11 jaar oud. Thuis was niet genoeg te eten; daarom zocht vader een onderdak voor ons voor een aantal weken om aan te sterken. We stapten ’s avonds achter het centraal station in Amsterdam op de Lemmerboot een onbekende toekomst tegemoet. De boot mocht alleen ’s nachts varen in verband met het oorlogsgevaar.
Vanaf Lemmer was het een hele reis. Met tram en trein, een aantal keren overstappen naar Buitenpost. En vandaar naar Kollum en verder naar Kollummerpomp. Er was geen openbaar vervoer. Moeder had ons zo goed mogelijk (en dat was in oorlogstijd zeer spaarzaam) voorzien van kleren. Vader droeg 2 zware koffers. Hij zal de volgende dag alleen de reis weer terug maken.
We liepen langs de straatweg naar Kollum, vandaar was het moeilijk de kortste weg naar De Pomp te vinden. Boeren wezen ons een route dwars door het land. Naar mijn gevoel moet dat route 15 zijn geweest, zeker weet ik het niet. En zo kwamen wij aan het eind van de middag doodmoe van een lange reis in Kollummerpomp aan. Vader had daar het adres van de dorpssmid die voor onderdak-adressen zou zorgen. We werden heel gastvrij ontvangen.
Toen wisten we niet dat het in plaats van een korte periode voor aansterken, een jaar lang zou duren. Vader kwam nog veilig in Amsterdam terug, maar later in het jaar was terugreizen voor ons niet meer mogelijk. De Pompsters zijn we eeuwig dankbaar.